اینجا خونه غربته !! اینجا همه غریبن!!
هیچ نگاهی آشنا نیست . هیچ حرفی موندگار نیست . آدمایی که سرد و بی تفاوت هر روز از اینجا رد میشن یادشون نمیاد که مام اگه هیشکی باهامون نیست . خدا هست !!
نمیدونن که دل ما هم دله به خدا !!
اینارو یه پسر بچه ۱۰ یا ۱۱ ساله میگه . کنار خیابون بی مرد نشسته و داد میزنه : حراجیه حراج!!
حالا چی میفروشه بماند !!!
میگه بابام دربه دره کوچه هاست منم عاشق خیابونا !! عاشق که چی بگم !! از درد نداریه خداوکیلی . بابام ۴ ساله که معتاده . ننمونم همین دورو برا برا خودش میپلکه .
کسی نبود کمکمون کنه مام زدیم به این کار . آخه من خیلی کوچیکم . برم دردمو به کی بگم ؟
بغض گلوشو گرفته بود . حق داره اگه منم هر روز تماشاگر نگاه سرد و دستای نامهربون آدما باشم ...
می گفت داستانش طولانیه که چطور بچه خیابونی شدم ...
اما با اصرار من یه چیزایی گفت که داقونم کرد با خودم گفتم ای خدا ما کجا اینا کجا ...
سرتون درد میگیره همه رو امشب بگم اگه بتونم بعدا...
یا علی