دو چشم و یک نگاه ...... عالم ودست ها همه بر فراز آسمان دراز .....دل و هزار دل مانده در طپش های مانی روزگار و چشم های خشکیده از درد و یک دنیا اندیشه های کهنه و غریب و سراسر خاطره و واژه های خاکستری من که همیشه خسته و سرگردانند ......

و دسته دسته آدم ها می آیند و وحشت روزگار من از بیماری دل هایی است که هر دسته را زیر یک حرمت آبی و سرخ به نام (بسم الله ) .....عشق .....وحشیانه رنگ میکنند و چون رنگ این تعلق پذیرفت شاید به ابد باران زندگی هم این شقاوت را نتواند شست ......

آدم ها را باز میبینی پروانه وار و دیوانه و در حیرت یک حقیقت سبز مانده اند بس وحشتناک و همه بهت زده یک احساس اند و میگردند به دور همان شعر زیبای هستی همان شمع پر سوز و گداز عالم و خود نمیدانند و غافل ......!

شاید هم مثل من هر روز به سایه ای چنگ میزنند و آخر در پیچ و خم زندگی به گل میمانند و پیش نمیروند ......

و من حیران مانده ام و چشم ها دوخته به رویایی عجیب که اندیشه را نکبت بار اسیر کرده و زیباترین اشتباه من زشت ترین روزها را برایم رقم میزند .......

و روزی عکاس دل خواهم شد و به شکار صحنه هایی میروم بس عجیب .....

این بارهم تکرار کنان باخود میگویم من هیچ نمیدانم .....

نمیدانم ......دست بردار .....باید رفت .... سفر را آغاز کرد ......

بسم ا... سلام !