روزگاری به این روزگار می خندم عجیب ......

و عجیب تر همان افکار تهی است که می خواستند بسازند همین روزگار را و هر چه ساختند خراب شد و حال خرابه ای دارم ساکت و آرام و به رنگ خاکستری و مردگی و در انتظار قدم هایی استوار نگاه هایی بر خاسته از دل و جان هایی که با من سخن از صداقت و عشق و مهربانی میگویند ..... تا این خرابکده امروز و کلبه مهربانی دیروز را برایم یاس باران احساس کنند .....

و صدایی که بر می آید از همین قلب زخم خورده و از دور  تو را می خواند ...... گمشده .....!

و اکنون کجاست آن پنجره و کجایم من ...... کجاست آن نقش و نگار ..... کجاست آن آسمان و کجاست آن ماه که هر شب به دنبالش می گشتم ..... ماه که می گویند هست هر شب ..... من کجایم ؟ ..... خراباتی ......!

چه بر من گذشت ..... خریدار این قلب کهنه کیست خدایا .....!

کجایند آن همه احساس و کجایند آن مردمان که می گفتند نا محرم تر از تو نیست ......؟

محرم راز من غریبه ای بیش نبود ......آشنا نامی به رنگ رازقی .....

آهای کمال کجایی که گفتی مرا که دیدند بی صدا گفتند ...... چه آبی .....!!!

پس آبی من چه شد ...... چه آبی کجا رفت ......

آری عزیز بر خیز از خواب و درست بنگر ..... فقط خرابات می بینی و همین .......

هیچکس مرا باور نکرد ...... هیچکس

بی خیال ......

                        ای بس که نباشیم و جهان خواهد بود

                                                  نی نام ز ما و نی نشان خواهد بود

                                       زین پیش نبودیم و نبد هیچ خلل

                                                        زین پس چو نباشیم همان خواهد بود