خانه را غم می گیرد...خوب نگاه میکنم،تو نیستی انگار و من بی عشق می میرم...بی عشق دلگیرم و این عشق...این سخت دچار بودنِ من...این سخت را همیشه خوب باور میکنم.عشق این روزهایم به تو عطش دارد،بارانِ عشق تو را میخواهد انگار...

و تو که چقدر دوست داشتنی هستی؛تو ای همیشه نگرانِ من...توکه هستی نفسِ من؛نفسِ این خانه را از من نگیر...تو که سخت باور میکنی خواستنِ مرا؛این خواستنِ سخت عجیب را...من میدانم دلت برای پدر تنگ میشود...در دلت میان عشقِ پدر و عشقِ به من همیشه جنگ است؛درست عکسِ من که دل پدرم انگار از سنگ است،سنگی که سالهاست به سینه ام میزند؛سینه ام صداها دارد...از بی مهری هایش سردِ سرد است...

من از آن روزهایِ طولانی عبور میکنم...روزهایِ سخت...تو انگار گاهی خیلی تنهایی،جنسِ این تنهایی را فقط من میفهمم...و تو گاهی خیلی دلگیری،از همه؛جنسِ این را هم خوب می فهمم...من سالهاست که دنیا را با چشمان زیبایِ تو می بینم؛دنیایی که تو برای من سخت شیرین ساختی،دنیایی انگار دوست داشتنی!

کاش بیشتر بخندی نازنینِ من،از آن خنده های بلند،همان خنده هایی که سکوتِ خوابگاه را شبیخون بود...

کاش بیشتر سر به هوا شوی...بیشتر سادگی کنی،کودکانگی کنی...کاش برایم از آن ترانه ها بخوانی...از آن اشعار عاشانه ات...کاش بشود حسِ دلدادگی ات را بیشتر حس کنم،وقتی برایم شعر میخوانی...

تمامِ دنیا همین است نازنینِ من...خنده های تو؛اشک هایِ من؛دردهای تو؛صبرهای من؛حرف های تو...می بینی؟؟! دنیا تشنه ی حرف های دنیایِ من و توست...نگو که دنیا بی وفاست به عشقِ من،به عشقِ تو...نگو که تو روزی آخر میروی؛نگو که روزی مرا تنهای تنها کنار ساحل می بینی...با قامتی شکسته؛قلم به دست،با موهایی پریشان؛از آن موج هایِ سهمگین نگو...از آن افق هایِ ناپیدا...نگو که من پشتِ یک مه غلیظ می مانم...نگو که روزی مرا نمی خواهی و من سخت تنها میشوم،در این زمانه ی غریب...نگو که روزی در خلوتِ تو هیچ جایی ندارم...نگو که می میرم...

بی عشق مرگِ تدریجی است مرا...بی عشق من همیشه دلگیرم...

یک بارِ دیگر عاشق شو...یک بارِ دیگر بلند بخند...از حسِ امروز خارج شو...

یک بار دیگر در اوجِ آن تنهایی هایت مرا صدا کن...

.

.

.

خانه را نور گرفت؛یک بار دیگر صدای پای تو می آید...