کابوس تورا فراموش خواهم کرد .....

حس غریبی داشتم از آن روز سر بر شانه هایم نهادی نگاهی انداختی ..... خندیدی ..... من گریستم ...... فریاد بر آوردی...... سکوت کردم.....!

کوله باری از درد ..... خسته از زمانه ..... آدم ها ..... حتی خودت !

به چشمانم خیره شدی ..... چشمکی زدی ....... دیوانه کردی مرا ..... دوباره

 خندیدی اینبار من نیز خندیدم ...... دستانم را به چشمانت هدیه کردم ..... بوسیدی ..... گریه کردم ..... تو نیز گریستی ........ دقایقی گذشت ...... در آعوش تو آرام گرفتم ...... لحظه ای سکوت میان من و تو غوغایی کرد ....... تا به خود آمدم با هم رفته بودیم ......

نامت را پرسیدم ......از دل ..... از همین آدم ها ...... همه گفتند ...... تنهایی .....!

دیگر میدانم که تنهایی خیلی بهتر است ...... خیلی

بگذریم ......

خدا هست ...... من هستم ...... و زندگی زیباست ...... خیلی زیباست

خدای بزرگ

 خدای خورشید پشت ابر

خدای دقایق شاد و غمگین

مرا یاری ده تا امید را چاره ساز ناامیدی هایم سازم که تو بزرگی و امید بخش

                                                                                آمین

دوستان عزیزم از همه شما ممنونم

یا علی

          

دل و دین و عقل و هوشم همه را به آب دادی ..... همه را

شمع دانی به دم مرگ به پروانه چه گفت ؟

گفت ای عاشق دیوانه فراموش شوی !

سوخت پروانه ولی خوب جوابش را داد

گفت طولی نکشد تو نیز خاموش شوی

خاطرم هست میگفتم من

میشود ماند میشود با عشق سوخت

میشود چشم به رویاها دوخت

و کنون .....؟

راست می گوید مادر

حالمان خوش نیست باید برویم

......

من در این سن جوانی ز خودم سیر شدم

صورتم گر چه جوان است ولی پیر شدم

بسوزی آشنایی ...... بسوزی