کوچه را بهار در آغوش گرفته،زمین تازه به تازه،نو به نو شده...صدای نغمه ی آن گنجشک های کوچک که شادِ شاد به دورِ جوانه ها می رقصند به گوش می رسد،قلبِ مادر می طپد،پدر را شور گرفته،خانه را نور...خدا در انتظارِ تماشای کودکیست که با آمدنش عشق زنده میشود،هوا تازه،یکرنگی رنگِ تازه میگیرد،صداقت می شکفد...خدا دارد می بیند...تو زاده میشوی از بَطنِ خدا...خدا تو را در دریایی از احساس رها میکند و تو در آن غرقِ پاکی میشوی...خدا تو را می ستاید کودک نازنین من...توئی که دخترِ سادگی ها،سرکشی ها و سرخوشی ها هستی...توئی دختر بهار...نازدانه ی پدر،دُردانه ی مادر و عشق رویایی من...خدا تو را ستود،من تو را می پرستم...تو ای زیبایِ پرغرورِ من...محبوبِ خدا،دخترک شاد و پرشورِ من...

تو اکنون بزرگ شده ای اما کودک...در اوج جوانی ات به تو تعظیم میکنم،برایت جشن میگیرم،تو میخندی و همین خنده های زیبای تو دنیای مرا می سازد،دنیایی که با تو آن را شناختم...

خورشیدِ ششمین روزِ بهار غروب می کند...دستانت را محکم گرفته ام...به خورشید خیره می شویم،کنارِ هم...در اوجی از عشق و احساس تو را در آغوش میگیرم...عاشقانه و آرام میخوانم:

*  تولدت مبارک بانویِ من *